Szlif diamentu: cut

Im lepiej diament jest oszlifowany, tym lepiej odbija światło, a tym samym ładniej błyszczy. Zręczność szlifierza ma zatem zasadnicze znaczenie, ponieważ źle oszlifowany diament, nawet o doskonałej barwie i czystości, nie będzie błyszczał tak, jak by mógł. Jeżeli natomiast szlif diamentu jest prawidłowy, blask kamienia zwielokrotni się.

Od diamentu surowego do diamentu oszlifowanego: cztery etapy szlifowania.

Szlifierz zaczyna od dokładnej oceny diamentu surowego, aby określić, jaki kształt mu nada, i sposób cięcia, który pozwoli uzyskać największy diament z jak najmniejszą liczbą inkluzji.
Szlifierz tnie diament według czterech następujących etapów:



1. Łupanie

Ten etap polega na rozłupaniu kamienia. W tym celu specjalista wykonuje małe nacięcie w kamieniu i umieszcza w im ostrze, w które uderzy w celu rozdzielenia surowego diamentu. Na tym etapie eliminuje się wady, takie jak na przykład inkluzje (nieczystości, które pojawiają się w diamencie podczas jego krystalizacji).

2. Cięcie

Czynność przecięcia diamentu na kilka kawałków za pomocą piły w formie tarczy.

3. Zaokrąglanie

Nadaje kamieniowi zaokrąglony kształt. Czynność zaokrąglania przeprowadza się za pomocą innego diamentu, który pociera się o kamień do oszlifowania.

4. Fasetowanie lub polerowanie

Pozwala uzyskać małe płaskie powierzchnie, które nazywa się fasetami, dzięki tarczy zamoczonej w oleju i pyle diamentowym, którą pociera się o diament.

Budowa oszlifowanego diamentu

- Tafla: to największa faseta diamentu.

- Korona (crown): to górna część diamentu znajdująca się powyżej rondysty.

- Rondysta (girdle): wąski pasek znajdujący się między pawilonem a koroną.

- Pawilon (pavilion): dolna część diamentu znajdująca się pod rondystą

- Kolet (culet): czubek pawilonu.

- Faseta główna korony: faseta znajdująca się w koronie diamentu.

- Faseta rondysty: to faseta znajdująca się w koronie lub pawilonie, która odchodzi od rondysty.

- Faseta tafli: faseta w kształcie trójkąta znajdująca się w koronie i oddzielająca dwie fasety główne.

- Faseta pawilonu: faseta znajdująca się w pawilonie.

Blask diamentu

Poniżej znajdują się schematy wyjaśniające w prosty sposób wpływ szlifu na blask diamentu:


Celem szlifierza jest oszlifowanie kamienia w taki sposób, aby każdy promień świetlny wydobywał się z górnej części diamentu zwanej „koroną” w celu uzyskania maksymalnego blasku. W ten sposób stara się zoptymalizować to, co nazywa się proporcjami diamentu. Aparat, który pozwala zmierzyć proporcje, nazywa się „proporcjonoskop”. Poza proporcjami szlifierz powinien również zoptymalizować „finish”, tj. jakość polerowania (wykończenie zewnętrznej części kamienia) i jego symetrię, które również mają duży wpływ na blask diamentu. Ocena wykończenia i symetrii jest określona w certyfikacie:
- Excellent (doskonała),
- Very good (bardzo dobra),
- Good (dobra),
- Fair (dość dobra),
- Poor (przeciętna).

Kształtów diamentu

Istnieje kilka sposobów szlifowania diamentu, a zatem kilka kształtów kamienia:
- szlif brylantowy,
- szlif princessa,
- szlif szmaragdowy,
- szlif Asscher,
- szlif owal,
- szlif radiant,
- szlif gruszka,
- szlif serce,
- szlif poduszka.

Marcelowi Tolkowsky’emu zawdzięczamy wynalezienie szlifu brylantowego diamentów w 1919 r. Szlif ma okrągłą formę i pozwala uzyskać maksymalny blask diamentu. Jest to obecnie najpowszechniejszy szlif. Liczy 58 faset.